Na ishte njëherë e një kohe një kolegjiste… Me fund të shkurtër me kuadrate, këmishë të bardhë, kollare të mëndafshtë, çorape të bardha mbi gju, (eh sikur!), me flokë të zinj që i derdhen supeve, sy të kaltër e të butë, por buzëqeshje djallëzore dhe…Hej stop! Ç’ju thotë mendja?! Nuk është as Alicia Silverstone dhe as Liv Tyler në këngën “Crazy” të Aerosmith-ëve, të cilat mbajnë uniforma sensuale, braktisin shkollën, ngasin si të çmendura makinën në kërkim të aventurave pa fre. Por nuk duhet menduar as për ndonjë histori tjetër kolegjistesh, ekstremisht të ndryshme nga të parat: Të të dëshpëruarave, që fati i keq i ka degdisur brenda mureve të ftohtë të kolegjit tipik mesjetar, ku disiplina është e egër, ndërsa pedantizmi i mësuesve i pashoq. Të paktën kolegjistja jonë, Xhemi Shehu ka një histori ndryshe për të rrëfyer, ku thelbin e ndryshimit e përcakton stili i kolegjit ku ka studiuar.
Mund të kisha ndjekur një shkollë të mesme të përgjithshme. Por, sipas prindërve të mi, kolegji ishte zgjedhja më e mirë në atë kohë”, – nis të tregojë Xhemi, tashmë mami e një djali shumë të bukur, që shkollën e mesme e ka bërë në kolegjin e vajzave “Turgut Ozal”. Në Tiranën e pas ‘97-ës, siguria e fëmijëve në shkollë ishte shqetësimi më i madh i çdo prindi të kujdesshëm. Një Vazhdoni leximin